پ1- امير المؤمنين (عليه السّلام) در يكى از خطبهها و سخنرانيهاى خود (خطبه 175 كتاب نهج البلاغه) فرموده: از گفتار خدا (در قرآن عظيم در باره دنيا و آخرت) سود ببريد (كه بهترين سودها است) و از پندهاى خدا (بزبان پيغمبر اكرم) بهره گيريد (تا رستگار شويد) و اندرز خدا را بپذيريد (تا از سختيهاى عذاب برهيد) زيرا خدا بدليلهائى كه (بر همه)
هويدا است جاى عذر و بهانه براى (عذاب نمودن گناهكاران) شما باقى و بجا نگذاشته (كه بگوئيد: چرا ما را عذاب ميكنى در حالى كه ما نميدانستيم) و حجّت و دليل و راهنما را بر شما تمام و كامل گردانيده (قرآن مجيد را فرو فرستاده و پيغمبر اكرم را راهنماى جنّ و انس قرار داده و خير و شرّ و نيكى و بدى را بهمگان نشان داده) و از اعمال و كارها آنچه را دوست داشته و آنچه را بد دانسته (در قرآن كريم و سنّت پيغمبر اكرم) براى شما بيان فرموده تا دوست داشته او را پيروى و از آنچه را بد دانسته دورى نمائيد.پ 2- از پسر ابى عمير رسيده از كسى كه شنيده كه ابا عبد اللَّه (امام صادق، عليه السّلام، اين اشعار را) بسيار مىفرمود:
علم و دانش محجّه و ميان راه (راه راست) براى خواهان آن واضح و آشكار است و مىبينم دلها را از وسط راه در كورى است و هر آينه عجب و شگفت دارم براى هلاك و تباهشونده در حالى كه نجات و رهائى او (از عذاب و سختى دنيا و آخرت) موجود بوده و در دسترس است، و هر آينه عجب و شگفت دارم
براى كسى كه (از عذاب و گرفتارى) نجات و رهائى يافته.پ مرحوم مجلسىّ ميفرمايد: شگفت از هلاك و تباهى براى بسيارى اسباب و انگيزههاى هدايت و راهنمائى و آشكار بودن حجّت و دليل است، و شگفت از نجات و رهائى (از عذاب و سختيها) براى كمى آن نجات و بسيارى هلاكشوندگان است، و هر چه كه نادر و كمياب است از چيزهائى است كه از آن بشگفت مىآيند.
