پ (23) در باره نكوهش نپذيرفتن حق و درستى و دورى گزيدن از آن و طعن و سرزنش بكسى كه داراى حق و درستى است

پ‏1- از عبد اللَّه پسر طلحه از حضرت ابي عبد اللَّه (امام صادق، عليه السّلام) رسيده كه آن حضرت فرموده: رسول خدا (صلّى اللَّه عليه و آله) فرموده: هرگز ببهشت در نيايد بنده‏اى كه در دلش باندازه يك دانه از خردل و اسپند (گياهى است داراى دانه‏هاى ريز و سياه) از كبر و سرفرازى باشد، و بآتش‏

در نيايد بنده‏اى كه در دلش باندازه يك دانه از خردل از ايمان و گرويدن بخدا و رسول باشد (عبد الله بن طلحه گفته:

بحضرت صادق، عليه السّلام) گفتم: فداء و سر بهابت شوم، محقّقا مردى است كه جامه‏اى پوشيده يا بر چهارپائى سوار مى‏شود پس نزديك است از او كبر و سرفرازى شناخته شود (آيا اين مرد ببهشت در نيايد)؟ حضرت فرمود: مقصود رسول خدا آن نبوده، جز اين نيست كبر و سرفرازى (در اينجا) انكار و نپذيرفتن حقّ و درستى است، و ايمان و گرويدن اقرار و پابرجا نمودن حقّ و درستى است.پ 2- حضرت امير المؤمنين (عليه السّلام) فرموده: هر كه براى حقّ و درستى چهره‏اش را نمايان سازد (از آن اعراض و دورى گزيند، چون دورى‏كننده از كسى روى خويش باو نمايان گرداند) هلاك و تباه گردد.

پ‏مرحوم مجلسىّ ميفرمايد: (هر كه براى حقّ و درستى چهره‏اش را نمايان سازد) يعنى براى حقّ معارض و روى‏گردان باشد (هلاك و تباه شود) يا در برابر هر كس براى نصرت و يارى حقّ كوشا باشد، و آن را (اين معنى را) تأييد و كمك ميكند اينكه در روايت ديگرى است:

هلك عند جهلة النّاس‏

يعنى (هر كه براى حق و درستى چهره‏اش را نمايان كند يعنى آن را كمك و يارى نمايد) نزد نادانان مردم تباه گردد.