باب بيست و هفتم: در باره كسى كه مؤمنى را در خانه‏اى نشيمن دهد و در كيفر كسى كه او را از آن جلو گيرد

ثواب الاعمال: بسندش تا امام ششم (ع) فرمود: هر كه خانه‏اى دارد و مؤمنى به نشيمن در آن نياز دارد و او را از آن دريغ دارد خدا عز و جل فرمايد: اى فرشته‏هاى من بنده من از يك مسكن دنيا بخل ورزيد بر بنده‏ام، بعزت خودم سوگند كه در بهشتهاى من ساكن نشود و جا نكند.

 

محاسن: بسندى از ابن سنان مانندش را آورده.