پ1- از زراره، از امام باقر (ع) در قول خدا عز و جل (107 سوره توبه): «و ديگرانى كه كارشان با خدا است» فرمود: مردمى بودند مشرك و چون حمزه و جعفر و مانند آنها را كشتند كه از مؤمنان بودند، سپس همانها مسلمان شدند و خدا را به يگانگى شناختند و شرك را به دور انداختند و ايمان در دل آنها ننشست تا از مؤمنان باشند و بهشت بايستِ آنها باشد و بر حال جحود و انكار خود نماندند تا كافر باشند و دوزخ را سزند، پس بر اين وضع معلّق هستند، يا خدا آنها را عذاب مىكند و يا آنكه توبه آنها را مىپذيرد و از آنها در مىگذرد.
پ2- از مردى كه گويد: امام باقر (ع) فرمود: مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ مردمى بودند كه مشرك بودند و حمزه و جعفر و مانند آنها از مؤمنان را كشتند، سپس هم آنها بعد از اين كار مسلمانى گرفتند و خدا را يگانه دانستند و شرك را وانهادند و از دل مؤمن نشدند تا در شمار مؤمنان باشند و بهشت بر آنها بايست شود و كافر هم نزيستند تا دوزخ را سزند و آنها در اين حال كارشان با خدا است.
