پ1- امام صادق (ع) نزد خواندن قرآن خدا عز و جل، اين دعا را مىخواند: «بار خدايا پروردگار ما! از آنِ تو است سپاس، توئى يگانه در توانائى و سلطنت استوار و از آنِ تو است سپاس، توئى برتر به عزت و كبرياء و فراز آسمانها و عرش بزرگ، پروردگار ما! از آنِ تو است سپاس، تو خود همه چيز را فرستنده آيات و ذكر عظيم، پروردگار ما! از آن تو است سپاس بدان چه آموختى از حكمت و از قرآن بزرگوار و روشنكننده، بار الها توئى كه پيش از اظهار شوق آن را به ما آموختى و سودش را نجسته آن را به ما ياد دادى، بار خدايا! در صورتى كه اين خود منّت و فضل و جود و لطف است نسبت به ما و رحمت است براى ما و امتنانيست بر سر ما بىجنبش و چارهجوئى و توانى از طرف ما، بار خدايا! پس خوب خواندن آن و نگه داشتن آياتش را نزد ما محبوب ساز و ايمان به متشابه و عمل به آيات محكم آن را با وسيله تأويل و رهيابى در تدبير و بينائى در پرتوش به دل ما انداز.
بار خدايا! چنانى كه آن را درمان براى دوستانت نازل كردى و وسيله بدبختى دشمنانت ساختى و آن را نابينائى نافرمان و روشنى فمانبرانت نمودى، بار خدايا! آن را براى ما دژى ساز از عذابت و پناهگاهى از خشمت و جلوگيرى از نافرمانيت و نگهبانى از بد خواهيت و رهنمائى به فرمانبريت و نورى در روز ملاقات تا بدان
پميان خلق تو پرتوياب شويم و به وسيله آن از صراط تو بگذريم و به بهشت تو راه بريم.
بار خدايا! به تو پناهم از شقاوت و جفا كارى در تحمل آن و كورى از به كار بستن آن و خلاف نمودن در حكمش و گردن فرازى از توجه بدان و كوتاهى كردن در برابر حق آن، بار خدايا! سنگينى آن را به كمك ما بردار و مزدش را به ما لازم دار و شكر و قدردانى از آن را بر ما بگمار و ما را راعى و حافظ آن ساز، بار خدايا! ما را پيروى كن از حلال آن و كنارهجوى از حرامش و بر پا دارنده حدود و پرداختكننده مقرراتش بنما.
بار خدايا! خواندنش را به كام ما شيرين گردان و در قيام بدان ما را نشاط بخش و در ضمن مرتب خواندن و حس تعبير از آن دل ما را ترسان ساز و نيروى به كار بستن آن را در هر آن از شب و روز به ما عطا كن، بار خدايا! به اندكى خواب، خستهگى ما را درمان كن و در ساعات مقرره شب ما را از خواب خوابيدهها بيدار كن و در آن هنگامهها كه دعا اجابت شود، از چُرتِ چرتزنان برانگيز. بار خدايا! به دل ما هوشى بده در برابر شگفتيهاى بىپايان قرآن و لذّتى در زمزمه كردن با آن و عبرتى در موقع شرح و بيان معانى آن و سود روشنى در هنگام فهمجوئى آن، بار خدايا! ما به تو پناه بريم از اينكه دلچسب ما نباشد و از اينكه آن را بالش خواب خود كنيم و پشت سر اندازيم و به تو پناه بريم از قساوت خود نسبت بدان چه ما را پند دارى.
بار خدايا! ما را سود بخش بدان چه در قرآن از آيات خود مصرف كردى و ما را يادآور ساز بدان چه از مثلها كه در آن آوردى و با تأويل آن بدكرداريهاى ما را جبران كن و به وسيله آن مزد
پكردار نيك ما را چند برابر ساز و درجات ما را بدان بالا بر و با آن پس از مرگ مژده به دهان ما گذار، بار خدايا! آن را توشهاى ساز براى ما كه در موقع وقوف برابرت نيرومند شويم و راه روشنى كه از آن به سوى تو پوئيم و دانش سودمندى كه بدان شكر نعمت جوئيم و خشوع با حقيقتى كه نامهاى مقدّست را بدان منزّه دانيم، زيرا تو بدان بر ما حجّتى آوردى كه راه عذر بر ما بستى و به وسيله آن نعمتى به ما ارزانى داشتى كه زبان شكر ما از آن كوتاه است.
بار خدايا! او را براى ما سرپرستى ساز كه از لغزشمان باز گيرد و راهنمائى كه ما را به كار شايسته بگيرد و كمكى رهنما كه از انحراف و كجى به راستى كشاند و ياورى كه از خستگى برهاند تا ما را به برترين آرمانها رساند، بار خدايا! آن را براى ما شفيع روز ملاقات خود ساز و ساز و برگ روز بر فراز شدن و وكيل مدافع روز قضاوت و نور در روز ظلمت روزى كه نه زمينى باشد و نه آسمان روزى كه هر كس بدان چه براى آن كوشيده مزد گيرد.
بار خدايا! آن را در روز تشنگى وسيله سيرابى ما ساز و نور روز پاداش گردان و بىترحّم بر هر كه به جانش افروخته گردد و به سوزش شعلهور شود، بار خدايا! قرآن را برهان ما ساز در ميان روزى كه همه اهل آسمانها و زمين گرد آيند، بار خدايا! به ما مقامات شهيدان بده و زندگى سعادتمندان و رفاقت با پيمبران، زيرا تو شنونده دعائى.
