پ1- در وصيّت مفضل است كه شنيدم امام صادق (ع) مىفرمود:
دو مرد به طور قهر كردن از هم جدا نشوند جز اينكه يكى از آنها مستحق بيزارى و لعنت است و بسا كه هر دو مستحقّ آن باشند، معتب به آن حضرت عرض كرد: خدا مرا قربانت كند، اين جزاى ظالم است، مظلوم چه تقصيرى دارد؟ فرمود: براى آنكه برادر خود را به پيوست و آتشى با خويش دعوت نمىكند و از گفته او صرف نظر نمىكند، شنيدم پدرم مىفرمود: هر گاه دو تن با هم ستيزه كردند و يكى بر ديگرى غلبه كرد، آن كه ستمديده نزد طرف ستمگرِ خود رود تا آنكه به او بگويد: اى برادر! من به تو ستم كردم، تا اينكه قهر و متاركه ميان او و رفيق او برطرف شود، زيرا خدا حكيم و عادل است، از ظالم داد مظلوم را مىستاند.پ 2- از امام صادق (ع) كه رسول خدا (ص) فرمود: بيش از
سه روز قهر كردن و متاركه روا نيست.پ 3- از ابى بصير، گويد: از امام صادق (ع) پرسيدم مردى كه با خويشِ خود قطع مراوده مىكند براى آنكه به مذهب شيعه نيستند؟ فرمود: شايسته نيست كه از آنها ببرد و قطع مراوده كند.پ 4- از مرازم بن حكيم، گويد: يكى از اصحاب ما كه او را شلقان مىگفتند، خدمت امام صادق (ع) بود، آن حضرت خرج او را مىداد (او را ناظر بر خرج خانه خود كرده بود خ ل) و مردى بود بد اخلاق (و مرازم با او قهر كرده بود) يك روز امام به من گفت: اى مرازم! آيا با عيسى سخن مىگوئى؟ (يعنى با هم صلح كرديد) من در پاسخ گفتم: آرى، فرمود: بسيار خوب كردى، در قهر و متاركه خيرى نيست.پ 5- از داود بن كثير، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مىفرمود: پدرم فرمود كه: رسول خدا (ص) فرموده است:
هر دو نفر مسلمانى كه از هم قهر كنند و سه روز بر آن حال بمانند و صلح نكنند، هر دو از اسلام خارج باشند و ميان آنها پيوست دينى نباشد و هر كدام پيشى گيرد به سخن گفتن با برادر مسلمان خود، او است كه روز حساب پيشى گيرد به رفتن در بهشت.
پ6- از زراره كه امام باقر (ع) فرمود:
راستى شيطان ميان دو مؤمن آشوبگرى مىكند تا يكى از آنها از دين خود برنگشته باشد و چون چنين كنند به پشت خوابد و استراحت كند و سپس گويد: كامياب شدم، پس خدا رحمت كند مردى كه ميان دو تن از دوستانِ ما الفت اندازد و آنها را صلح دهد، اى گروه مؤمنان! با هم الفت گيريد و مهرورزى كنيد.پ 7- از ابى بصير، از امام صادق (ع) فرمود:
پيوسته تا دو مسلمان با هم قهرند، ابليس شاد است و چون آشتى كنند، زانوهايش بلرزد و بهم بخورد و بندهايش از هم بگسلد و فرياد كشد: اى واى بر من از آنچه به هلاكت رسد.
