پ1- از امام صادق (ع)، فرمود:
راستى خدا مىداند كه گناه براى مؤمن بهتر است از عُجب و خودبينى، و اگر چنين نبود هرگز شخص مؤمن به گنهكارى گرفتار نمىشد.پ 2- امام صادق (ع) فرمود:
هر كه را عُجب گيرد، نابود شود.پ 3- از على بن سويد، گويد: از ابى الحسن (ع) پرسيدم از عُجبى كه عمل را تباه كند، در پاسخ فرمود: عُجب چند درجه دارد:
1- آنچه كردار بدِ بنده را به چشم او بيارايد تا آن را خوب بيند و او را خوش آيد و پندارد كه كارِ خوبى مىكند.
2- اينكه بندهاى به پروردگارش ايمان دارد و به كردار خود بر خدا عز و جل منّت مىگذارد با اينكه خدا در آن كار بر سر او منّت دارد (كه او را توفيق آن كردار خوب داده است).
پ4- از امام صادق (ع)، فرمود:
به راستى مردى گناه مىكند و پشيمان مىشود از آن، و كار خيرى مىكند و از آن شاد مىشود، و از آن حالِ ندامت و پشيمانى دور مىافتد و اگر بر همان حالِ پشيمانى باشد، بهتر است برايش از اين حالى كه پيدا كرده است.پ 5- فرمود (ع): يك مردِ عالمى نزد عابدى آمد و به او گفت:
چطور نماز مىخوانى؟ در پاسخش گفت: از چون منى پرسند كه چطور نماز مىخوانى؟ من از آغاز چنين و چنان خدا را عبادت مىكنم، گفت: چگونه است گريه تو؟ گفت: به اندازهاى گريم كه اشكم روان شود. آن عالم گفت: به راستى اگر بخندى و از خدا ترسان باشى بهتر است كه گريه كنى و به خود ببالى، راستى هر كه بر خود ببالد، هيچ كردارى از او بالا نرود.پ 6- از امام باقر يا امام صادق (ع) فرمود:
دو مرد به مسجد رفتند، يكى عابد بود و يكى فاسق، از مسجد بدر آمدند، آن فاسق مقام صدّيق داشت و آن عابد، فاسق بود؛ و اين براى آن است كه عابد به مسجد رود و به عبادتِ خود مىنازد و همه انديشهاش در اين است و فكر فاسق و بدكار دنبال پشيمانى از كارِ بد و توبه است و از خدا عز و جل در باره هر چه گناه كرده است آمرزش مىخواهد.پ 7- از عبد الرحمن بن حجّاج، گويد: به امام صادق (ع) گفتم: مردى كارى مىكند و از آن ترسان و نگران است و سپس
كارِ خيرى مىكند و شبه عُجب و خودبينى او را مىگيرد.
فرمود: حال نخستِ او كه حال خوف است بهتر است از حال عُجب او.پ 8- از امام صادق (ع) كه رسول خدا (ص) فرمود:
در اين ميان كه موسى (ع) نشسته بود، ناگاه شيطان آمد و كلاه چند رنگى بر سر داشت و چون نزديك موسى (ع) رسيد، كلاه خود را از سر برداشت و نزد موسى آمد و به آن حضرت سلام داد، موسى گفت: تو كيستى؟ در پاسخ گفت: من ابليسم گفت: توئى، خدا تو را به كسى نزديك نسازاد، گفت: من آمدم به شما سلام كنم براى مقامى كه نزد خدا دارى، فرمود كه: موسى به او گفت: اين كلاه چيست؟ گفت: با آن دل مردم را مىربايم، موسى به او گفت:
به من خبر ده از گناهى كه چون آدمىزاده كند، تو بر او مسلّط مىشوى، پاسخ داد: هر گاه خود بين شود و كار خود را فزون شمارد و گناهش در چشم او كوچك جلوه كند و فرمود:
خدا عز و جل به داود (ع) فرمود: اى داود! گنهكاران را مژده بده، و صدّيقان را بيم بده، عرض كرد: چگونه به گنهكاران، مژده بدهم و به صدّيقان بيم بدهم؟ فرمود: اى داود! به گنهكاران مژده بده كه من توبه پذيرم و از گناه درگذرم و به صدّيقان بيم بده كه مبادا به كردارِ خود عُجب كنند و خود بين شوند، زيرا هيچ بندهاى را من پاى حساب نكشم جز آنكه هلاك باشد.
