پ1- از امام صادق (ع) كه امير المؤمنين (ع) مىفرمود: هر كه اين دعا را هنگام شروع در نماز بخواند با محمد و آل محمد باشد:
بار خدايا من به وسيله محمد و آل محمد به تو روى آوردم و آنان را پيش از نماز به درگاهت وسيله نمودم و بدانها به حضرت تو تقرّب جستم، مرا به خاطر آنها در دنيا و آخرت آبرومند ساز و از مقربان خود نما، به معرفتشان بر من منت نهادى و به طاعت و معرفت و ولايتشان مرا سرانجام بخش زيرا كه آن سعادتمندى است، و زندگى مرا بدان به پايان رسان زيرا تو بر هر چيز توانائى. سپس نماز خود را مىخوانى و چون فارغ شدى مىگوئى: بار خدايا مرا با محمد و آل محمد مقرر دار در هر عافيتى و هر بلاء و مرا با محمد و آل محمد مقرر دار در هر اقامت و حركت، بار خدايا زندگى مرا زندگىِ آسان ساز و مردنم را مردن آنان و مرا در هر جا با آنها بدار و از آنها جدا
مدار زيرا تو بر هر چيزى توانائى.پ 2- معصوم (ع) فرمود:
پيش از دخول در نماز مىگوئى:
بار خدايا من محمد پيغمبرت را از حاجتِ خود پيش داشتم، و به وسيله او به تو روى آوردم، در مطلب خودم مرا به وسيله آنها در دنيا و آخرت آبرومند ساز و از مقرّبان بنواز، بار خدايا به وسيله آنان نمازم را پذيرا شده ساز و گناهم را آمرزيده و دعايم را مستجاب، يا ارحم الراحمين.پ 3- از صفوان جمّال گويد: من حضور امام صادق (ع) بودم كه پيش از تكبيرة الاحرام برابر قبله ايستاد و گفت:
بار خدايا مرا از رحمت و نوازشِ خود محروم مساز و از مهر خود نوميد مكن و از مكر و مجازاتِ خود آسوده خاطر منما زيرا از مكر خدا آسوده نزيند جز زيانكاران. گفتم: قربانت، من اين دعا را از احدى پيش از شما نشنيدم، فرمود:
از بزرگترين گناهان كبيره نزد خدا نوميدى از نوازش خدا و نااميدى از رحمت و مهر خدا و آسوده خاطر بودن از مكر و مجازات خدا است.
